این روزها؛ در آستانه بلندترین شب سال که ما در فکر آراستن سفره های یلداییم؛ در گوشه و کنار این مرز مهر آفرین، پدرانی شرمسار خانواده خویش اند که بلندترین آرزوی شان لقمه نان شبی است. کودکانی گرسنه اند که مرغ آمین آرزوهایشان در حصار دیو فقر بال و پر شکسته است. مادرانی دست به آسمان بلند کرده اند که تهی دستی گرمی کاشانه هایشان را به یغما برده است.
بی شک شادی این شب، دلنشین است ولی حلاوت آن دو چندان خواهد شد اگر شیرینی آن را با دیگران تقسیم کنیم. برکت سفره هایمان چند چندان خواهد شد اگر مخارج یلدایمان را صرف سفره های خالی چند خانواده گرسنه کنیم. لبخند فرزندمان زیباتر جلوه خواهد کرد اگر لبخندی هم بر لب کودکی گرسنه بنشانیم.
چگونه تاب آوریم گرسنگی کودکان را، حال آن که سفره های یلدایمان آکنده از طعام است؟ و چگونه محفل شادی هایمان گرم بماند با آن که می دانیم پدرانی شرمسار خانواده خویش اند و خانواده هایی به نان شب محتاج؟
مگر نه اینکه هر آنچه داریم از رحمت بیکران خداوند و فیض بی انتهای امام زمان مان است. مگر نه اینکه برکت مال و منال ما در اختیار پروردگار تواناست. مگر نه اینکه یاری نیازمندان سبب افزایش روزی است. پس چه باک از بخشش اموالی که فزونی آن در دستان سخاوتمند خداوند است و بود و نبودش را او مقدر می سازد؟
چه زیباست که یاور بندگان او باشیم تا بدین سان قلب امام زمانمان خشنود گردد و دروازه های موفقیت بر ما گشوده و چشمه های برکت در زندگی مان جاری شود و دعای خیر ایشان ما را از بلا و بیماری حفظ نماید.
یابن الحسن … سفره های خالی و دستهای تهی نیازمندان؛ … قلب های خسته درماندگان و تن های بیمار مردمان، چشم به راه لطفی و دیدگان مشتاق ما در انتظار مرحمتی است.
سفره های خالی و شکم های گرسنه یاری دست های ما را می طلبد و رفع گرفتاری ها و دفع بلایا به تاثیر دعای شما محتاج است.
ما سهم سفره های یلدایمان را به سفره های خالی تهی دستان هدیه می کنیم و شادی هایمان را با آنان شریک می شویم. تو نیز رحمت رحمانیت را بر ما ارزانی دار، در آنجا که از مال دنیا کاری بر نمی آید و انسان در هزارتوی دانسته هایش زانوی عجز در بر گرفته است.
یابن الحسن … به یمن نفسهای بهاریت شب های بلند زمستانی ما را به سحرهای پر امید پیوند ده و دعایت را در مصائب بی شمار دنیا از ما دریغ مدار که بی شک دعایت مستجاب است و راه نجات ما در آن خواهد بود.