مقام حضرت ابوالفضل ع

نوجوان بودم، نام عباس را که می شنیدم واژه وفاداری در نامش هویدا بود. وفای به عهد، عهدی با برادری به نام حسین(ع).
حضرت عباس را می گویم، چنان شیفته وفاداریش بود که گویا جان خود را هم تقدیم وفای به عهدش کرده بود و نامش زبانزد هر خاص و عام شد.
همه او را از وفاداریش می شناسند. وفای به عهدش نسبت به امام زمان خویش، حسین بن علی(ع).
برادرش بود اما چنان مطیع و فرمانبردار او بود که نمونه اش در تاریخ ثبت نشده است. بین او و برادرش بصیرتی حاکم که باعث وفاداری شده بود و رمز پیروزی حضرت ابوالفضل عباس(ع)هم رکابی با سیدالشهدا امام زمان خویش بود که نامش جاودانه ماند چون کارش جاوید بود.
وقتی بزرگتر شدم، حسرت عباس بن علی را می خوردم که چگونه هم رکاب امامش شد و وفاداری را بر هر عمل ناشایستی انتخاب کرد و او شد محب امامش در سخت ترین روزهایش.
حال که خویشتن را می نگرم، افکارم او را می طلبد واعمالم ظاهراً طریقی دیگر را.من دنبال امام زمانی هستم که در تمام لحظاتم قلبم او را طلب کند و همراهش باشم اما خود ناآگاه تا وقتی بصیرت و شناخت کافی نسبت به حضرت حجت (عج) نداشته باشد نمی توان وفاداریش را به او اثبات کرد. تا وقتی فکر و عملی هم سو نباشد نمی توان عهدی را به ایشان تقدیم کرد، شاید بهترین کار تغییر نوع نگاه و اخلاص عملی باشد در جهت رضای الی الله.
پس در هر زمان راه رسیدن به الله ، بصیرت و وفادری نسبت به امام خویش است.